گر چه عمر فاطمه(س) کوتاه بود، لیکن از آموزگاری چون پیامبر و از مادری چون خدیجه و نیز فرشتگان الهی درس آموخت (کانت محدثه) و الگوی تمام عیار صالحان و پرهیزگاران روی زمین شد. او بسان رسول خدا(ص) سخن گفت و نزد آن حضرت جایگاهی والا و بس رفیع داشت.

روزی که آیه و انذر عشیرتک الاقربین ـ نازل شد و پیامبر را به دعوت خویشاوندان نزدیک فراخواند، این قلب فاطمه بود که از ترحم و تاثر می تپید و با صدای آرام می گفت: لبیک ای بهترین پدر و گرامی ترین دعوت گر ـ و در همان روز فاطمه ضرب المثل پیامبر قرار گرفت کوثر خانه پیامبر اسلام روز به روز رشد و نمو یافت تا اینکه به دستور الهی با امیرالمومنین(ع) که سرآمد مردان روزگار بود ازدواج کرد، فاطمه هم شان علی(ع) بود و به فرموده امام صادق(ع) اگر خداوند علی(ع) را نمی آفرید، از زمان آدم تا قیامت همتایی برای زهرا یافت نمی شد.

زندگانی زهرا(س) توام با رفاه و اسراف نبود بلکه به ریاضت و به رنج نزدیک تر بود تا رفاه و آسایش، زندگی او توام با قناعت و تعاون، رضا به داده های الهی و شادمان به آن خانه پاک که خدا نسل های پیراسته و ذریه مبارک و عترت گرانقدر را از آن خانه پدید آورد.

زهرا(س) از همان کودکی در متن مبارزات ایمان و کفر و حق و باطل قرار داشت، زیرا او در محیطی پرورش یافت که آکنده از تلاش و کوشش خستگی ناپذیر بود، نخستین مشارکت زهرا(س) در جهاد پس از ازدواج، شرکت در غزوه اُحد بود و قبل از ازدواج نیز در تعدادی غزوات پیامبر(ص) شرکت جست و پیامبر پاره ای اسرار را با او درمیان می گذاشت.

اخلاق فاطمه(س):

آن حضرت دارای خلق کریم، نفس شریف، محسنات ستِرک، سرعت فهم، بینش دقیق، ذهن وقّاد، بزرگواری بی حد و فضایلی درخشان بود.

از خلق و خویی ملایم و مهربان با سعه صدر و تحمل بسیار برخوردار بود و آن را با سکینه و وقار و مدارا و متانت و عفّت و تقوا می آمیخت. او در دوران حیات پدر طلایه دار عزّت بود، بر زبانش جز سخن حق جاری نشد و جز از سر صدق و راستی سخن نگفت. رازداری، وفای به عهد، نصیحت صادقانه و عذرپذیری و گذشت از بدی ها، صدق در گفتار، صدق در نیت، صدق در وفا از خصال خجسته او بود. فاطمه در بلندای قلّه عفاف و تقوا و پاکی دامن و حجب و حیا و متانت و وقار قرار داشت. فاطمه(س) نمادی از حیا بود که به او مُثل می زدند: حیا شاخه ای از ایمان است، حیا خصلت صالحان و زیور دوشیزگان پارسا و آراسته است.

هنگامی که سخن از حیای فاطمه(س) می گوئیم، با حیای منحصر به فرد و بی نظیر مواجه می شویم، آن حضرت در همین روزهای ماه جمادی با اسماء بنت عمیس بود که شروع به گریه نمود و گریه اش فزونی گرفت، اسماء از این گریه بهت زده شد، پرسید: فاطمه جان! علت گریه چیست؟ پاسخ فاطمه(س) به این سوال عقل را مبهوت میکند، او در حوادث بعد از مرگ فکر می کرد، چیزی که کمتر کسی به آن می اندیشد: گریه فاطمه برای این بود که چون مرگ فرا رسد و غسل و کفن شود و بر تخته ای چوب حمل گردد و پوششی بر او بگسترانند، که بدن را نشان میدهد و این شرم آور است که هنگام تشییع، حجم بدن معلوم شود، به این صحنه فکر می کند و از روی شرم، اشک می ریزد ـ این فطرت پاک و مطهر دردانه رسول خدا(ص) است. آری، فاطمه بانویی با فضیلت، دختری مهربان، مجاهدی بردبار، گوهری پاک و نایاب بود. چه می توان گفت درباره بانویی که امام صادق(ع) می فرماید: ما تکاملت النبوه لنبی حتی اقر بفضلها و محبتها: نبوت هیچ پیامبری کامل نمی شود جز اینکه به فضیلت و محبت فاطمه(س) اقرار کند.

امام حسن عسکری(ع) می فرماید: نحن حجج الله علی خلقه، وجدتنا فاطمه(س) حجه الله علینا: ما حجتهای خدا بر خلایقیم، و جده ما فاطمه(س) حجت خدا بر ماست.

افسوس که خزان عمر آن بانوی بی همتا زود فرا رسید و طوفان ستم نهالی را که یادگار پیغمبر بود بر زمین انداخت بانویی که امیرمومنان در غم فقدان او فرمود: و اما حزنی سرمد: اندوه من پایان ندارد.

برترین صلوات خدا و فرشتگان بر در نایاب آفرینش، جلیبه حق، فاطمه زهرا(س) باد.
 
پایگاه استاد حسین انصاریان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: